بررسی نتایج جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار و عوامل مرتبط، در مبتلایان به سندرم تونل کوبیتال

سابقه و هدف: با توجه به فراوانی بیماران مبتلا به سندرم تونل کوبیتال، وجود روش های درمانی مختلف برای این بیماری و عدم اطلاع از نتیجه درمان جابجایی زیرجلدی قدامی (anterior subcutaneous transposition) عصب اولنار در این بیماران، این تحقیق به منظور تعیین نتایج این عمل جراحی، در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی بین سال های 1383 الی 1386، با پیگیری یک ساله انجام شده است. مواد و روش ها: تحقیق با طراحی case series انجام شده است. بیماران در طی مدت بررسی، با تشخیص قطعی سندرم تونل کوبیتال تحت درمان با جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار قرار گرفتند. نتیجه درمان بر اساس modified bishop rating system در چهار گروه عالی (excellent)، خوب (good)، متوسط (fair)، ضعیف (poor) مشخص شد و نقش عوامل مرتبط جنس، سن (کمتر و بیشتر از 45 سال) و علت و شدت اولیه بیماری که بر اساس معیارهای dellon قبل از عمل تعیین گردیده بود، با نتیجه درمان، توسط آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت قرار گرفت. یافته ها: تحقیق در 26 بیمار با 29 آرنج انجام گرفت. سن بیماران 23 الی 72 سال با متوسط سنی 5/44 سال بود. 38% بیماران مرد بودند. در پیگیری دوازده ماهه پس از عمل، نتیجه درمان 62% عالی، 7/20% خوب و 3/17% بیماران نتیجه متوسط داشتند و نتیجه ضعیف وجود نداشت. در پیگیری یک ماهه تا دوازده ماهه، نتایج درمان بهتر شد و شدت اولیه بیماری و سن بالا در نتیجه درمان تأثیر دارند (07/0p<). نتیجه گیری: به نظر می رسد در مبتلایان به سندرم تونل کوبیتال درمان به روش جابجایی زیرجلدی قدامی عصب اولنار با موفقیت همراه است. انجام یک تحقیق تجربی توصیه می شود.